مدت‌هاست که این امید به وجود آمده است تا با پیوند حجرات تولیدکننده انسولین لوزالمعده دیابت را تداوئ کرد
و اکنون یک بررسی جدید نشان می‌دهد این حجرات می‌توانند مریضان دچار شدیدترین نوع شکر را از عوارض کشنده آن نجات دهد و به این ترتیب گام مهمی به سوی تأیید این شیوه تداوی در آمریکا برداشته شده است.
به نوشته واشنگتن پست، این نوع پیوندها در برخی از کشورها استفاده می‌شوند، اما در آمریکا فقط در مطالعات تحقیقاتی در دسترس هستند. دانشمندان یا این یافته‌ها که روز دوشنبه ۱۸ اپریل (۳۰ حمل) منتشر شد، امیدوارند بتوانند مجوز استفاده از این شیوه را بر روی شمار کوچکی از افراد مبتلا به شکر نوع یک بگیرند، یعنی گروهی از مبتلایان شکر که در معرض بیشترین خطر هایپوگلیسمیا خون با شدت‌هایی هستند که می‌تواند به حمله تشنجی بینجامد.
به نوشته واشنگتن پست، این نوع پیوندها در برخی از کشورها استفاده می‌شوند، اما در آمریکا فقط در مطالعات تحقیقاتی در دسترس هستند. دانشمندان یا این یافته‌ها که روز دوشنبه ۱۸ اپریل (۳۰ حمل) منتشر شد، امیدوارند بتوانند مجوز استفاده از این شیوه را بر روی شمار کوچکی از افراد مبتلا به شکر نوع یک بگیرند، یعنی گروهی از مبتلایان شکر که در معرض بیشترین خطر هایپوگلیسمیا خون با شدت‌هایی هستند که می‌تواند به حمله تشنجی بینجامد.
داکتر برنارد هرینگ، نویسنده اصلی مقاله این تحقیق که گروهش قصد دارند مجوز سازمان غذا و دوای آمریکا برای این تداوی را بگیرند، گفت: «تداوی های حجروی برای دیابت واقعی و مؤثر هستند و به طور بالقوه امکان زیادی برای درمان مریضان مناسب را فراهم می‌کنند.»
دستگاه معافیتی فرد در دیابت نوع یک حجرات از لوزالمعده فرد را نابود می‌کند که مسئول ساختن انسولین - هورمونی ضروری برای تبدیل گلوکوز خون به انرژی- هستند. حدود یک میلیون نفر در آمریکا به دیابت نوع یک مبتلا هستند و به تزریق مداوم انسولین نیاز دارند تا زنده بمانند، اما هنوز ممکن است دستخوش عوارضی شوند که به خاطر نوسان در میزان گلوکوز خون آنان است.
مریضان شکر که پیوند کلیه دریافت می‌کنند، گاهی هم زمان پیوند لوزالمعده هم می‌شوند و در نتیجه دیابتشان اساساً علاج می‌شود. اما این عملی ناشایع و دشوار است، بنابراین دانشمندان سال‌هاست که بر روی یک جایگزین با تهاجم حداقلی کار کرده‌اند: تزریق وریدی صرف حجرات جزیره‌ای، یعنی کارخانه‌های تولید انسولین درون لوزالمعده، به مریض.
هنگامی که اندازه گلوکوز بیش‌ازحد کاهش می‌کند، اغلب افراد دارای دیابت نوع یک نشانه‌های زودرس هشداردهنده- لکنت زبان، لرزش دست، تعریق، تپش قلب- را تجربه می‌کنند. اما حتی در موارد بهترین مراقبت‌ها، حدود ۳۰ درصد از این افراد در نهایت دیگر این علائم را تجربه نمی‌کنند.
این گروه افراد درصورتی‌که گلوکوز خونشان در هنگامی که کسی در اطرافشان نیست، افت کند، در معرض خطری وخیم قرار می‌گیرند. پایشگرهای مداوم گلوکوز خون می‌توانند با این مشکل مقابله کنند، اما حتی آنها نیز به همه افراد کمک نمی‌کننند.
انستیتوت های ملی صحی آمریکا (NIH) که بخشی از مریضان شکر در معرض بیشترین خطر را هدف قرار داده بود، هزینه یک بررسی را تأمین کردند که در آن ۴۸ فرد در هشت مراکز طبی دست‌کم یک پیوند حجره جزیره‌ای دریافت کردند.
یک سال بعد، ۸۸ درصد این افراد دیگر رویدادهای کاهش شدید خون را تجربه نکردند، و دوباره متوجه موارد افت قند خون می‌شدند و میزان‌های قند خونشان نیز در حد نزدیک به دامنه طبیعی باقی ماند.
دو سال بعد، این بررسی که یافته‌هایش در ٰجورنال Diabetes Care منتشر شد، به این نتیجه رسید که ۷۱ درصد شرکت‌کنندگان همچنان در این وضعیت مناسب باقی مانده‌اند.
البته هدف این بررسی بی‌نیاز شدن این افراد از انسولین نبود، چراکه در چنین حالتی نیاز به کارکردی از حجرات جزیره‌ای وجود دارد که فراتر از بازگرداندن صرف آگاهی افراد درباره افت قند خونشان باشد. اما برخی از این مریضان - ۵۲ درصد پس از یک سال- دیگر نیازی به تزریق انسولین نداشتند و بقیه از دوزهای کمتر انسولین استفاده می‌کردند.
سازمان غذا و دوا آمریکا تاکید کرده است که باید ابتدا روش استانداردی برای پیوند حجرات جزیره‌ای به وجود آید تا این سازمان تاییدش را مد نظر قرار دهد- تاییدی که برای پوشش بیمه‌ای این روش درمانی ضروری است.
ارسال یک نظر