تقریباً همه داکتران مورد پرسش قرار گرفته در یک بررسی جدید می‌گویند هنگامی دچار شدن به سرماخوردگی باز هم به سر کار می‌روند و بیش از یک‌سوم آنان می‌گویند اگر آنفلوانزا هم داشته باشند، به کارشان خواهند رفت.
به گزارش لايوساينس این یافته‌ها بر اساس یک نظرخواهی از 474 داکتر در یک شفاخانه آموزشی در کالیفرنیا است که در مراحل گوناگون حرفه داکتر قرار داشتند. از داکتران رسیده شده بود که در صورت دچار بودن به علائم یا امراضی معینی به رفتن به سر کار ادامه خواهند داد یا نه.
96 درصد داکتران پاسخ دادند اگر علائم سرماخوردگی داشته باشند به کار خواهند رفت، 77 درصد گفتند در صورت دچار بودن به اسهال به کار ادامه می‌دهند، 54 درصد گفتند درصورتی‌که استفراغ کنند باز هم به سر کار می‌روند و 36 درصد گفتند حتی اگر با اطمینان بدانند کهآنفلوانزا دارند، همچنان کار خواهند کرد.
به‌علاوه حدود نیمی از این داکتران گفتند اگر تب داشته باشند و حرارت بدنشان بین 38 تا 39 درجه سلسیوس باشد، باز هم کار می‌کنند، و یک‌چهارمشان گفتند درصورتی‌که تب بالای 39 درجه داشته باشند به کار ادامه می‌دهند.
هنگامی‌که داکتران با وجود دچار بودن به امراضی انتانی بهکار می‌آیند، خطر سرایت انتان مریضان همکارانشان را ایجاد می‌کنند. اما بسیاری از داکتران در این نظرخواهی گفته بودند که ماندن در خانه در این موارد باعث ناراحتی‌شان می‌شود، زیرا به‌این‌ترتیب بار کاری بیشتری به همکارانشان تحمیل می‌شود.
داکتر شروتی کی گوهیل، معاون مدیر بخش اپیدمیولوژی و وقایه انتان مرکز طبی ایروین در پوهنتون کالیفرنیا و سرپرست این بررسی گفت: «یک علت عمده در این وضعیت احساس گناه است، این که در غیاب شما همکارانتان باید کار شما را انجام دهند، یا اینکه در نبود شما مریضان رنج بکشند.»
فرهنگ پیرامون کار داکتران نیز بر تصمیمشان برای به کار آمدن در هنگام مریض بودن تأثیر می‌گذارد. داکتر کیمبرلی کی ترونگ،داکتر مقیم در پوهنتون کالیفرنیا در ایروین می‌گوید: «حسی قوی اخلاقیات کاری در داکتران وجود دارد، حسی قوی برای انجام وظایف» این پژوهشگران می‌گویند داکتران همچنین ممکن است احساس کنند که در صورت حاضر نشدن بر كار احترامی که مافوق‌هایشان برایشان قائل می‌شوند، کاهش یابد.
به گفته این پژوهشگران، داکترانی که در ابتدای مسیر کاریشان هستند- داکترانی که دوره آموزشی دستیاری تخصصی را می‌گذراندند- با بیشترین احتمال نسبت به ساير داکتران می‌گویند که هنگام دچار بودن به آنفلوانزا به کار می‌روند، درحالی‌که داکتران متخصص که تعلیم بیشتری دیده‌اند با کمترین احتمال نسبت به داکتران ديگر می‌گویند هنگام ابتلا به آنفلوانزا به کارشان ادامه خواهند داد.
به گفته ترونگ، گرچه بررسی‌های دیگر هم نشان داده‌اند که بسیاری از داکتران هنگام مریض بودن به کارشان ادامه می‌دهند، اما او از این یافته متعجب شده بود که فقط 30 درصد داکتران در این نظرخواهی گفته بودند که در صورت دچار بودن به آنفلوانزا از تجهیزات محافظتی مانند ماسک صورت هنگام کار استفاده می‌کنند.
بسیاری از داکتران در این نظرخواهی گفته بودند که اگر مافوقشان در هنگام مریضی به آنان بگوید به خانه بروند، یا اینکه بدانند ریس شفاخانه از در خانه ماندن آنان حمایت می‌کند، راحت‌تر در خانه خواهند ماند.
داکتران همچنین خواستار دسترسی به راهنماهای اختصاصی‌تر برای ماندن در خانه بودند- برای مثال اینکه تبشان چقدر باید بالا باشد یا برای چه مدتی سرفه مداوم داشته باشند که از رفتن به کار معاف شوند.
شفاخانی که این نظرخواهی در آن انجام شده بود، با توجه به این یافته‌ها ایمیلی را ارسال کرد که بیان می‌کرد سرپرستی شفاخانه از ماندن داکتران خانه در هنگام مریضی حمایت می‌کند و انواع علائمی را که معافیت از کار را تجویز می‌کند، معین کرده بود.
گوهيل گفت، سایر نهادهای طبی هم ممکن از ایجاد پروتکل‌های مشابه سود ببرند.
گوهيل گفت: «به نظر من، هیچ داکتر نمی‌خواهد کاری انجام دهد که به همکاران یا مریضان آسیب بزند. موضوع فقط به آموزش و هشیاری درباره اینکه اختصاصاً چه نوع امراض مشکل‌آفرین هستند، مربوط می‌شود.»
ارسال یک نظر